George Antheil (1900—1959) zyskał po I wojnie światowej sławę eksperymentatora i uchodził za największe enfant terrible nowej muzyki. Sam siebie określał: „a bad boy of musie”, i był jednym z reprezentantów tzw. futuryzmu w muzyce. Działał wiele w Europie, gdzie dał się poznać jako ekscentryczny pianista i futurystyczny kompozytor, autor słynnego Ballet mécanique (1927). Pisał utwory, w których przejawiają się wpływy jazzu, a przynajmniej typowej dla niego synkopowości (/Symfonia), lub wręcz utwory jazzowe (Jazz Symphonietta, 1926).
Wielki rozgłos zdobyła sobie opera w 3 aktach Transatlantic (do libretta kompozytora, który był też świetnym dziennikarzem). Od r. 1936 mieszkał w Hollywood, gdzie komponował głównie muzykę filmową. Później pisał muzykę zdecydowanie eklektyczną. Najbardziej typowym dziełem Antheila z okresu eklektycznego jest VI Symfonia. Aaron Copland (ur. 1900), kompozytor bardzo eklektyczny, ale niewolny ód pasji eksperymentowania, przynajmniej wzakresie stylów, jest twórcą licznych dzieł orkiestrowych, lansowanychjako szczytowe osiągnięcia muzyki amerykańskiej (np. powstała w 1946 r. III Symfonia). W jego twórczości przewija się i Skriabin, i neoklasyka, impulsy jazzowe i dodekafonia, elementy muzyki rozrywkowej i symfonika o ambicjach mahlerowskich. Do najważniejszych dzieł kompozytora należą: Koncert fortepianowy (1926), utwory kameralne, oparty na tematach meksykańskich orkiestrowy utwór El Salon Mexico (1936), muzyka baletowa Appalachian spring (1944), nieco mahlerowska III Symfonia (1946), Connotations na orkiestrę, balet Dance Panels oraz Musie for a Great City (1964) i Inscape ( 1967) na orkiestrę.
