Adriano Banchieri (1568 —1634), włoski kompozytor i teoretyk, był jedną z ciekawszych postaci okresu przejściowego między renesansem a wczesnym barokiem. Był prekursorem wielu idei technicznych, które po nim miały odegrać tak wielką rolę w kształtowaniu się muzyki. W dwuchórowych Concerti Ecclesiastici ( 1595) wprowadza po raz pierwszy zasadę koncertującą w rozbudowanym motecie i stosuje tzw. spartiturę, która jest najstarszym w muzyce przykładem partytury zaopatrzonej w kreski taktowe.
Był organistą klasztornym w Bolonii, zakonnikiem, a z czasem opatem klasztoru. W życiu muzycznym Bolonii odegrał wielką rolę jako założyciel tamtejszej akademii. Jako teoretyk interesował się nie tylko muzyką, ale i poezją, co miało ogromny wpływ na ukształtowanie się świadomości kompozytorów włoskich piszących muzykę wokalną i zainteresowanych możliwościami muzyki dramatycznej (późniejszej opery). Wprowadzona przez Banchierego technika basso seguenie znacznie wpłynęła na kształtowanie się monodii. Banchieri był jednym z pierwszych (jeśli nie pierwszym), którzy wprowadzili oznaczenia fi p (forte i piano) dla określenia dynamicznego przeciwstawienia fragmentów muzycznych. Obok mszy, motetów, litanii i canzonet pisał też komedie madrygałowe do tekstów własnych.
Leave a Reply