Robert Cambert (ok. 1628—1677) lansowany był we Francji przez kardynała Mazari-na, z pochodzenia Sycylijczyka (Mazzarini), który, jak przed nim Richelieu, traktowa! sztuki sceniczne jako materia! dla swoich tez i celów politycznych, upatrywał w operach możliwości politycznej perswazji i agitacji. Zapraszał więc do Paryża muzyków włoskich (Cavalli, Rossi), ale mimo pewnej ich popularności nie udawało mu się przekonać o wyższości włoskiego pojmowania muzyki scenicznej nad rozbawioną i roztańczoną dworską muzyką francuską, w której balet był po prostu nieodzowny! Cambert nie miał w Paryżu powodzenia, choć głównie wskutek intryg panoszącego się tu Lully’ego, który potrafił wkupić się szybko w łaski dworu.
Przeniósł się więc do Londynu, gdzie prowadził scenę operową i akademię muzyczną. Tam wystawił swoją Ariane i tam też został w niewyjaśnionych okolicznościach zamordowany. Cambert uważany jest za twórcę francuskiego recytatywu operowego, a tym samym za twórcę pełnej opery jako gatunku scenicznego. Z dzieł Camberta dochowało się do naszych czasów niewiele utworów.
