Marc Antonio Cesti (1623—1669) napisał szereg oper, wśród których ważne miejsce zajęły La Doń i Porno d’oro. Pietro Cesti, bo tak brzmi jego właściwe imię (wstąpiwszy do zakonu franciszkanów, zmienił swoje imię na Antonio) był kapelmistrzem w Volterra. Po opuszczeniu zakonu został śpiewakiem kapeli papieskiej w Rzymie. Działał także we Florencji, w Innsbrucku i Wiedniu. W r. 1649 wystawiono w Rzymie jego pierwszą operę — L’Orontea. Ze 150 oper Cestiego zachowało się tylko 11, ale i w nich znajdziemy typowe dla kompozytora cechy: liryczną delikatność i umiejętność oddawania subtelnych uczuć.
Duety miłosne Cestiego to osobny rozdział; konstruował je przeważnie w postaci wielkich scen muzycznych. Ważną rolę w operach Cestiego odgrywały wstawki symfoniczne. Nie unikał wątków^ ludowych, co zapewniało mu wielką popularność, podobnie jak i fakt, że kultywował gatunek opera buffa (kontynuując działalność na tym polu niektórych twórców rzymskich — Mazzocchiego i Marazzolego). Przepych niektórych oper Cestiego był znamienny nie tylko dla jego talentu, ale i dla epoki, w której tworzył. W tym czasie opery wystawiano bardzo bogato, wystawienie opery było jednocześnie aktem reprezentacji, a nawet niekiedy środkiem polityki (we Francji przybrało to rozmiary jeszcze większe). Opery składały się z 3 do 5 aktów i zawsze poprzedzały je uwertura i prolog (z mitologicznymi i alegorycznymi postaciami); uwertury składają się z adagia, allegra i adagia (typ późniejszej uwertury francuskiej). W Porno d’oro występują po raz pierwszy związki tematyczne między uwerturą a muzyką właściwej akcji dramatycznej.
Pietro Francesco Cavalli (1602—1676), autor wielu oper (Le nozze di leti e di Peleo, 1639; Giasone, 1649: Serse, 1654; Ercole amante napisana na wesele Ludwika XIV i wystawiona w Paryżu w 1662), byl śpiewakiem i organistą przy kościele św. Marka. (Właściwe nazwisko Cavallego brzmiało Caletti-Bruni; z wdzięczności dla swego protektora, który zapewnił mu znakomite wykształcenie muzyczne, przejął jego nazwisko, czyniąc je nieśmiertelnym.) Napisał 42 opery, niemal w każdym roku po dwie, a w 1651 — aż pięć oper. Oddzielał stylistycznie recytatyw od śpiewnej arii (często o pochodzeniu czy zabarwieniu ludowym), wprowadził też na większą niż dotąd skalę chóry, które miały za zadanie potęgować akcję dramatyczną. Był również znakomitym kompozytorem muzyki kościelnej.
