Henry Dixon Cowell (1897—1965) to autentyczny talent muzyczny, znany z radykalnych przemian, jakich dokonywał w zakresie techniki gry fortepianowej (tone clusters, czyli klastery) oraz w dziedzinie rytmicznej (instrument rytmikon). Cechuje go pasja niszczenia i- konstruowania, burzenia porządku i zestawiania go na nowych, irracjonalnych na ogół prawach, słowem: postawa destruktora muzyki. Dorobek twórczy Cowella jest olbrzymi i obejmuje aż dwadzieścia symfonii (jeszcze w latach sześćdziesiątych pisze po jednej symfonii w roku), kilkadziesiąt dziel orkiestrowych, koncerty fortepianowe, liczne utwory fortepianowe, chóralne, kantaty, balety oraz sporą ilość dzieł kameralnych, często o bardzo oryginalnej, nietypowej obsadzie.
Kompletny spis kompozycji Cowella obejmuje ponad tysiąc utworów. Cowell działał również jako pedagog, organizator, pianista i krytyk. Będąc krytykiem muzycznym wielu pism amerykańskich, bardzo ostro zwalczał wszelkie przejawy sporego i w Ameryce zacofania. W latach 1923—1937 dał się poznać jako koncertujący pianista, wykonawca głównie dzieł własnych, które poprzedzał dowcipnymi i często ironicznymi komentarzami, dzięki czemu zyskał sławę kontynuatora Ivesa, o którym (wraz z żoną Sidney Cowell) napisał świetną książkę wydaną tuż po śmierci wielkiego kompozytora. Od najmłodszych lat żywo zainteresowany możliwościami nowej muzyki, już wkrótce znany był jako przedstawiciel postępowego nurtu twórczości amerykańskiej, jako żywiołowy eksperymentator. Eksperymentatorstwu pozostał wierny do końca życia. Jeszcze w roku 1964 pisze przedziwny Koncert na koto (japoński instrument narodo wy) i orkiestrę. Świetny znawca muzyki orientalnej, Cowell miewał pomysły najdziwniejszych manipulacji materiałem pieśni ludowych, potrafił kolażowo zestawiać najróżniejsze modele muzyczne, czerpane z muzyki konwencjonalnej i folkloru.
W wielu swoich dziełach stosował folklor irlandzki, duński czy japoński, często posługiwał się również instrumentami egzotycznymi.
