Rhythm and blues przekształcił się dzięki komercjalnie nastawionemu przemysłowi płytowemu, który od kilkudziesięciu lat rządzi popularnymi modami muzycznymi, w rock (and roli; główny przedstawiciel: Elvis Aaron Presley, 1935—1977). Rozkwit tego nowego popularnego stylu przypada na ostatnie lata pięćdziesiąte i wczesne sześćdziesiąte. Jego podstawą jest równomierny rytm, regularny i obsesyjnie powtarzany, akcentujący drugie części taktu. Melodie pochodzą z motywów dawnych, często pozostając w archaicznych tonacjach kościelnych, harmonika jest tu —jak we wszystkich popularnych stylach — prosta. Ważnym elementem rocka stał się tekst, który nie mówi już o miłości, lecz porusza ważne sprawy socjalne i polityczne, obchodzące głównie młodzież.
Jest to zresztą muzyka do niej głównie apelująca. Wokalna technika przeradza się tu często w dźwięki nieartykułowane, falsetowe, mówione i krzyczane. Ważną odmianą rocka stał się folk rock, łączący balladowość pieśni ludowej z rytmem i stylem instrumentalnym rocka. Jćgo głównym przedstawicielem był grający na gitarze, fortepianie i harmonijce ustnej i śpiewający Bob Dylan (ur. 1941; właściwie Robert Zimmerman), autor pieśni protestu przeciw wojnie i niesprawiedliwości społecznej. Innym typem rocka jest raga rock, w którym wielką rolę odgrywają obce instrumenty (z Indii sitar, z Grecji buzuki, z Arabii ud itp.) i egzotyczne skale (np. pentatoniczna). Przemysł płytowy rozwijał dalsze odmiany rocka, np. acid rock, będący refleksem doświadczeń emocjonalnych i wrażeniowych narkomanów, hard rock, polegający na tępych uderzeniach perkusyjnych, czy soul musie, konglomerat elementów afroamerykańskich z mechanicznym, martwym powtarzaniem prostych fraz rytmicznych, a wreszcie ostatnio punk rock.
