Jako instrument solowy instrumentem pierwszoplanowym w muzyce francuskiej staje się klawesyn, zwłaszcza w opracowaniach tańców. Usuwany nieco na plan drugi przez wszechobecną lutnię, pojawia się w XVII wieku jako instrument typowy dla nowego stylu. Najważniejszym autorem muzyki klawesynowej był w tym czasie Jacques Champion de Chambonnières (1601/11—1672), pochodzący z rodziny muzyków, klawe-synista dworski, wybitny pedagog, autor wielu dzieł, które w większości zaginęły. Zachowały -się dwa zeszyty Pieces de clavecin. Wpływ kompozytora sięgał daleko poza Francję, ulegał mu m. in. Froberger i szereg innych twórców niemieckich.
Ważne miejsce w dziejach muzyki zajmuje jego uczeń Henri d’Anglebert (1628—1691), zaś jego następcy Couperin i Rameau potrafili zapewnić hegemonię klawesynowej muzyki francuskiej w wieku następnym, XVIII. Muzyka klawesynowa pozostawała w sferze świeckiej, podczas gdy muzyka organowa jeszcze wiązała się z muzyką kościelną. Klawesynowe dzieła łączyły się z tańcem stylizowanym, nie służącym do tańczenia, lecz do słuchania. Szereg tańców łączono w grupy zwane suitami; poprzedniczkami suity były pary tańców kontrastowych (jak np. pawana i gagliarda, passa-mezzo i saltarello, a w Niemczech Dantz i Nachdantz). W suicie cztery najczęściej używane tańce tworzyły nowego typu standard: allemande i courante, sarabanda i gigue. Od XVI do XVIII wieku klawesyn i związane z nim formy były obok muzyki organowej reprezentowane najpełniej.
