Christoph Willibald Gluck (1714—1787) studiował w Pradze, działał przez jakiś czas w Wiedniu, a potem we Włoszech, gdzie kształcił się pod kierunkiem G. B. Sammar-tiniego. W Anglii wystawia dwie opery, jednak bez powodzenia. Lepiej wiedzie mu się w Wiedniu, gdzie uzyskuje poparcie swej dawnej uczennicy, królowej Marii Antoniny. Zetknięcie się z polemicznym pismem Atteagi i zbliżenie się do wykształconych na kulturze antycznej wybitnych artystów i dyplomatów skłoniło Glucka do zajęcia się reformą opery.
Gdy na scenie paryskiej Gluck wystawił nową operę (Iphigenie en Aulide, 1774), jego przeciwnicy opowiedzieli się po stronie Włocha Niccolo Picciniego. Rozpoczęła się walka tzw. gluckistów i piccinistów, zakończona dopiero po 7 latach zwycięstwem Glucka, który sukces swój zawdzięczał nie tylko swoim dziełom, ale i przygotowanym przez teoretyków wcześniejszym krytykom opery włoskiej. Gluck rozpoczął swą twórczość operową od komponowania oper włoskich (takich typowo włoskich oper napisał około 20); pierwszą operą nowego typu była Orfeo ed Euridice, wystawiona w Wiedniu w r. 1762, źle przyjęta w Wiedniu, ale o wiele lepiej w Paryżu (warto dodać, że w tej operze koncesje na rzecz stylu włoskiego są jeszcze znaczne: rola tytułowa przeznaczona była dla kastrata, a sama akcja została zmieniona i zakończona szczęśliwie). W Paryżu Gluck wystawił wspomnianą Iphigenie en Aulide, Armide i Iphigenie en Tauride, która triumfalnie zakończyła spór z piccinistami.
Leave a Reply