André Ernest Modeste Grétry (1741—1813), Belg z pochodzenia, kształcił się zrazu u ojca — skrzypka i tworzył muzykę kościelną. Mając lat 18, znalazł się we Włoszech. Studiował w Rzymie, gdzie zapoznał się z operą włoską. Voltaire, który zachwycił się jego talentem, doradził mu przeniesienie się do Paryża. Tu Grétry szybko przyswoił sobie umiejętności dogadzania koneserom francuskim; będąc również literatem wypracował dobrze do języka francuskiego przylegający muzyczny styl deklamacyjny.
W Paryżu napisał 50 oper, w tym sporo komicznych; wiele z nich cieszyło się wielkim powodzeniem. W czasie rewolucji Grétry umiał dostosować tematykę swoich dzieł do zajść politycznych i tworzył wielkie opery rewolucyjne. W jego późniejszych dziełach wyczuwa się już zapowiedzi nadchodzącej epoki romantycznej. Grétry stosował niekiedy charakterystyczne motywy, które przez powtórzenia tworzyły psychologicznie dobrze podbudowane asocjacje. Z oper rewolucyjnych na pierwszy plan wysuwa się Guillaume Tell (1791), opera wolnościowa. Wielki sukces odniósł Grétry operą La caravane du Caire (1784; do tekstu późniejszego króla Ludwika XVIII). Z innych oper Grétry’ego wymienić należy: operę komiczną Le Tableau parlant, która w Paryżu przyniosła autorowi pierwszy znaczny sukces, Zémire et Azor (1771), L Amant jaloux (1778) oraz L’Epreuve villageoise i Richard Coeur de Lion (obie z 1784). Grétry komponował też motety, kwartety smyczkowe, sonaty fortepianowe, pieśni i koncerty fletowe. Jego idee muzyczne miały wielki wpływ na wielu kompozytorów, m. in. na Beethovena.
