Haendel

Georg Friedrich Haendel (Händel, 1685—1759) urodził się w Halle, naukę muzyki rozpoczął mając 8 lat. Przeznaczony do zawodu prawniczego, kształcił się w naukach muzycznych pod kierunkiem organisty F. W. Zachowa. Studiował i prawo, i muzykę; był organistą, dużo komponował. W r. 1703 opuścił Halle, przeniósł się do Hamburga, gdzie działał jako skrzypek i klawesynista świeżo założonej opery. Tu powstała pier­wsza opera Haendla, Almira: dzieło to przyniosło mu wielki sukces, skomponował jeszcze trzy dalsze opery. Nikomu się ze swoich planów nie zwierzając, wyjechał do Włoch — do Wenecji, Florencji, Rzymu i Neapolu.

 

Chciał tu na miejscu nauczyć się wielkiej sztuki pisania włoskich oper, ale w Rzymie np. nie było sceny operowej i zajął się pisaniem muzyki kościelnej. W 1707 r. 22-letni Haendel komponuje i wystawia we Florencji swoją pierwszą włoską operę Rodrigo, w Rzymie i Neapolu słyszy swoje pierwsze oratoria i kantaty. W 1710 r. obejmuje na krótko stanowisko nadwornego dyrygenta w Hanowerze, rok później wystawia w Londynie operę Rinaldo, uzyskując wielki sukces. Od r. 1712 Anglia stała się jego drugą, być może właściwą ojczyzną. Przez 20 lat prowadził operę włoską w Londynie, nie bez trudu przecież, bo konkuren­tami jego byli intrygujący przeciw niemu na różne sposoby Włosi, a nadto pojawiła się w tym czasie w Anglii moda na operę rodzimego gatunku, tzw. beggar’s opera. Do 1741 r. Haendel napisał aż 47 oper; wśród nich Giulio Cesare, Tamerlano i Rodelinda stanowią szczytowe osiągnięcia kompozytora na tym polu. Ważne miejsce w twórczości Haendla zajmują jego dzieła instrumentalne, a zwłaszcza concerti grossi, pisane głównie na smyczki, ale z tak eksponowanymi obojami, że mogłyby uchodzić za koncerty obojowe. Tu też należą słynne koncerty organowe, wykonywane na koncer­tach oratoryjnych pomiędzy częściami oratoriów, a nadto kompozycje kameralne (sonaty instrumentalne) i fortepianowe.

 

Wśród utworów orkiestrowych najbardziej znane są: Muzyka na wodzie (Water Musick, 1717) i Muzyka sztucznych ogni (Fire­works Mustek, 1749); wśród dziel fortepianowych — Wariacje (Variations on the harmonious blacksmith) z Suity E-dur. Począwszy od r. 1732 kompozytor zajmuje się twórczością oratoryjną. W następnym roku pisze słynną operę Serse (Kserkses), z fascynująco udaną arią początkową, która pod nazwą Largo obiegła cały świat. W r. 1742 kończy swoje dzieło życia, oratorium Messiah (Mesjasz). Do r. 1757 Haendel zdążył napisać 32 oratoria. W 1743 r. otrzymał zamówienie na utwór sławiący zwycię­stwo Anglików nad Francuzami (Dettinger Te Deum). Przez ostatnie 6 lat życia kompozytor był prawie niewidomy, mimo to dyrygował, dawał koncerty muzyki organowej i przerabiał liczne swoje wcześniejsze dtwory. Już za życia cieszył się sławą największego kompozytora angielskiego wszystkich czasów. Jego dorobek twórczy okazał się olbrzymi, zajmując w zbiorowym wydaniu 100 tomów.

 

Styl Haendla uważa się za syntezę stylu trzech elementów narodowych: włoskiego, niemieckiego i angiel­skiego. Jego muzyka należy bardzo wyraźnie do późnego baroku. Jest bardziej tonalna od muzyki Bacha, bardziej konwencjonalna, bardziej homofoniczna i diatoniczna, w rytmice uderza prostota, charakterystyczne są rytmy punktowane, wyraziste. Rów­nie wyraziście rysują się frazy melodyczne i forma. A przy tym cechuje, się oryginalną tematyką (charakterystyczne są dla niej linie melodyczne rozpoczynające się od długo trzymanej nuty, w chórze uderzają wysokie nuty w dolnych głosach i niskie w gór­nych). Muzyka Haendla posiada też często charakter monumentalny.

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.