Jarzębski

Polską muzykę instrumentalną reprezentuje obok należącego do szkoły weneckiej Mikołaja Zieleńskiego Andrzej Rohaczewski, ale największe zasługi w tym zakresie położył Adam Jarzębski (przed 1590—1649), piszący wyłącznie muzykę instrumental­ną. Jego główne dzieło to 27 Canzoni e concerti na 2, 3 łub 4 skrzypiec (lub na inne instrumenty, np. na fagot i puzon) z basso continuo. W jednej z canzon Jarzębski cytuje popularną kolędę Nuż my, dziatki, zaśpiewajmy. W utworze Chromatica, opartym — jak sam tytuł na to wskazuje — na temacie chromatycznym, kompozytor idzie w ślady twórców włoskich.

 

W szybkich częściach canzon pojawiają się dość często tańce, wśród nich słynna jest część taneczna zw. Tamburetta. Jarzębski pochodził z zamożnej rodziny mieszczańskiej, studiował za granicą, wiele podróżował, od r. 1619 był skrzyp­kiem w kapeli królewskiej. Zajmował też stanowisko architekta królewskiego i jest autorem poematu Gościniec albo krótkie opisanie Warszawy (1643).

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.