Pierwsze koncerty solowe datują się z przełomu XVII i XVIII wieku. Ich autorami byli kompozytorzy włoscy. Wybitnym twórcą, producentem niemal koncertów solowych był Antonio Vivaldi, autor ponad 200 koncertów na skrzypce i orkiestrę smyczkową z udziałem klawesynu lub organów. Koncerty solowe wyrosły na tle formy concerto grosso. Pierwsze utwory tego typu pisał Giuseppe Torelli (1698: Koncert na skrzypce z towarzyszeniem orkiestry), wkrótce po nim podobne dzieła napisali Albinoni i Jackchini.
Formę koncertu ustalił wspomniany Vivaldi; koncert solowy był kompozycją trzyczęściową (tempa: allegro—andante—allegro). Tutti opierało się na stereotypach, jednym z najpopularniejszych było operowanie dźwiękami akordu. Solista natomiast prezentował cały ówczesny zasób efektów wirtuozowskich, do których należały szybkie biegniki, arpeggiowane akordy, dźwięki podwójne itp. Z czasem wielką konkurencją dla koncertów skrzypcowych stały się koncerty fortepianowe. Ich twórcą był J. S. Bach.
