Muzyka instrumentalna przechodziła swoje koleje. Formy nie pojawiały się od razu, lecz były wynikiem powolnej ewolucji. I tak np. formę sonaty triowej z muzyki skrzypcowej przeszczepił na muzykę klawesynową w Niemczech Johann Kuhnau ( 1660—1722). We Włoszech uczynił to Bernardo Pasquini (1637—1710), autor oper, oratoriów i dzieł organowych, kontynuujący styl Frescobaldiego. Kuhnau — człowiek wyjątkowo wszechstronny i znakomicie wykształcony — był organistą lipskim, poprzednikiem Jana Sebastiana Bacha w kościele św. Tomasza.
Pisał sonaty programowe (sonaty biblijne, biorące za temat walkę Dawida z Goliatem, uzdrowienie muzyką Saula itd.). Utwory tego typu nie miały ustalonej formy, rozwijały się swobodnie, roztaczały przed słuchaczami programowe obrazy, dbając zresztą nie o akcję, lecz o opis uczuć swoich bohaterów. Kuhnau nie jest — jak długo sądzono — twórcą pierwszej w historii muzyki sonaty fortepianowej (pierwszymi autorami sonat tego typu byli Strozzi, Legrenzi i Cazzati), przyczynił się wszakże najpełniej do tego, że utwory fortepianowe stały się ulubionym repertuarem miłośników muzyki. Skomponował również wiele kantat i dzieł kościelnych, a także jest autorem satyry na modę pisania pod wpływem Włochów.
