Tarauinio Merula (ok. 1590—1665), organista i kompozytor, działał jako kapelmistrz w Bergamo, a od r. 1624 jako organista na dworze polskiego króla Zygmunta III. Powróciwszy do kraju, działał jako organista i kapelmistrz w Cremonie i Bergamo. Był wybitnym twórcą dzieł w stylu koncertującym. Z dzieł instrumentalnych na uwagę zasługują wydane w czterech tomach Sonatę e canzoni strumentali, z dzieł wokalno–instrumentalnych — madrygały, motety i concerti spirituali. Merula jest jednym z najwcześniejszych autorów muzyki kameralnej.
Jego muzykę cechowała interesująca rytmika, świetna forma i wirtuozowskie prowadzenie głosów. Wczesne dzieła Meruli pisane były w stylu canzona francese, w stylu tanecznym, formalnie wyraziście rozczłonkowanym, prostym. W dziełach późniejszych stosował technikę ostinatową (np. w mszy w formie ciaccony, w której przez wszystkie części dzieła przewija się ten sam głos basowy). Merula jest postacią niezwykle znamienną dla muzyki polskiej. Do Polski dość szybko przeniknęły elementy stylu barokowego, głównie włoskiego oczywiście, bo on też dominował na początku XVII wieku w całej Europie. Po Krakowie ważnym ogniskiem życia muzycznego stała się Warszawa. Tu działali — na dworze Zygmunta III — kompozytorzy i śpiewacy włoscy, wśród których wybija się postać Asprilio Pacellego(1570—1623). Obok niego właśnie w Polsce działali T. Merula, L. Marenzio, G. F. Anerio i M. Scacchi. Tworzono kapele magnackie, złożone głównie z muzyków obcych, wprowadzano obcy repertuar baletowy i operowy, przy kościołach, klasztorach i kolegiatach powstawały zespoły, często o wysokim poziomie odtwórczości. Wystarczy powiedzieć, że przed r. 1763 istniało w Polsce co najmniej 40 kapel magnackich i ze trzy razy więcej kapel kościelnych i szkolnych.
Leave a Reply