W muzyce angielskiej trzej wybitni twórcy wymagają osobnego omówienia. Edward Elgar (1857—1934) był w kompozycji autodydaktą, wybił się jako autor symfonii, poematów symfonicznych, koncertów instrumentalnych i wysoko cenionych oratoriów (m. in. The Dream of Gerontius). Pisał też utwory kameralne, fortepianowe i pieśni. Od r. 1891 poświęcił się wyłącznie kompozycji. Frederićk Delius (1862—1934) był najpierw kupcem i plantatorem na Florydzie. Muzyką zainteresował go w Lipsku Grieg. Jako kompozytor debiutował w r. 1899. Przebywał długi czas we Francji, poddając się urokom impresjonizmu.
Był też jednym z pierwszych, którzy wprowadzali folklor do muzyki poważnej. Z jego dzieł najpopularniejsze są wariacje orkiestrowe Appalachia (1902, z chórem w finale), Koncert wiolonczelowy oraz inspirowane przez Zaratustrę Nietzschego oratorium A Mass of Life na głosy solowe, chór i orkiestrę. Ralph Vaughan Williams (1872—1958) był również bliski impresjonizmowi i folklo-ryzmowi. Studiował m. in. u Brucha i Ravela. Napisał9 symfonii (m. in. Sea Symphony — z głosami wokalnymi, 1910, Pastorał Symphony, 1922, i wokalno-orkiestrowa Sinfonia antartica, 1953), liczne koncerty instrumentalne, kompozycję na smyczki Fantasia on a Theme by Thomas lallis, opery (opera balladowa Hugh the Drover, 1924), Mszę i Te Deum.
