Williams i Paz Muzyka argentyńska pojawiła się jako muzyka artystyczna dopiero z twórczością Alberto Williamsa (1862—1952), auto/a muzyki symfonicznej, kameralnej i fortepianowej, ucznia C. Francka. Williams był wybitnym pianistą, dyrygentem i poetą. W swoich dziełach często posługiwał się opisującymi tytułami i rodzimymi motywami. Pisał pod wpływem impresjonistów francuskich, a potem — wiedeńskich dodekafoni-stów. Najwybitniejsze dzieła Williamsa to: cykl 9 symfonii, poemat symfoniczny Poema del Ignazú (1943) i 3 sonaty na skrzypce i fortepian.
Williams działał w wielu dziedzinach muzyki —jako pedagog, dyrygent, wydawca pisma i wydawca muzyczny, jako wreszcie organizator argentyńskiego życia muzycznego. Nazwany „ojcem muzyki argentyńskiej” Juan Carlos Paz (1901—1972) był w zakresie muzyki autodydaktą. Działał też jako nauczyciel, krytyk i eseista. Pisał zrazu neostylistycznie, ale już w r. 1934 zainteresował się dodekafonią Schónberga i Weberna; był też jednym z pierwszych zwolenników formy otwartej. Z dzieł jego na uwagę zasługują wczesne utwory jazzowe, koncerty instrumentalne, Música na fortepian i orkiestrę (1963) i orkiestrowe Transformaciones canónicas.
