Muzyka religijna w Anglii szła w dwu kierunkach: kultywowano stare pieśni i psalmy oraz wprowadzano pieśni nowe — omawiane już anthemy. W śpiewie anglikańskim teksty psalmów i pieśni odgrywały zawsze wielką rolę. Psalmy te znajdują się w księgach zwanych psalters i służą nieodłącznie liturgii różnych kościołów anglikańskich. Psalmy w większych formach, czterogłosowe przeważnie, pisali niemal wszyscy wybitni kompozytorzy angielscy z Tallisem.
Byrdem i Gibbonsem na czele. W XVII wieku pojawiły się większe zbiory psalmów, wśród nich na uwagę zasługują zbiory Ravenscrofta(1621) i Playforda(1677). W zbliżonych do kantat anthemach rozwijano formy bardziej monumentalne, z czasem anthemy przerodziły się w wielkie kantaty Wnętrze katedry westminsterskiej koncertujące na głosy solowe, chór i orkiestrę, szczególnie dzięki wprowadzeniu (Purcell!) instrumentalnych wstawek (które w praktyce liturgicznej często były skracane lub pomijane). Ich zadaniem było uświetnianie solennych nabożeństw, tworzenie oprawy artystycznej dla ważnych uroczystości państwowych. Wielkie dzieła tego typu pisał w Anglii Haendel (m. in. słynny zbiór czterech monumentalnych anthemów koronacyjnych napisanych na ceremonię koronacji króla Jerzego II w katedrze West-minster w r. 1727.
