Pieśń solowa, pieśń na głos z towarzyszeniem fortepianu mogła się rozwinąć w pełni dopiero w epoce romantycznej, w okresie muzycznego indywidualizmu. Decydował o niej mieszczański emocjonalizm (niem. Empfindsamkeif). Pierwsze oznaki rozwoju pieśni znajdujemy dość wcześnie, ale dopiero wiek XVIII przyniósł formy bardziej rozwinięte. Początkowo wiązały się one z zasadą arii operowych, ale pojawiły się też utwory instrumentalne, do których melodii można było podkładać teksty (typowy przykład: Singende Muse an der Pleisse, autor Johann Sigismund Scholze). Niemiecki liryczny charakter poezji skłaniał kompozytorów do pisania pieśni do gotowych tekstów.
W Niemczech — w Berlinie — powstały dwie szkoły twórców pieśni: jedni usiłowali znaleźć do wyszukanej poezji odpowiednie wokalne utwory (Christian Gottfried Krause, 1719—1770, Carl Philipp Emanuel Bach, Johann Philipp Kirnber-ger); drudzy — bliżsi byli muzyce ludowej i ludowej tematyce (Neefe, André, Schulz, a przede wszystkim dwaj wielcy mistrzowie: Johann Friedrich Reichardt i Karl Friedrich Zelter, 1758—1832). (W muzyce klasycznej pieśni pisali wszyscy trzej mistrzowie: Haydn, Mozart i Beethoven, ale największym twórcą miał być Franz Schubert, kompozytor obdarzony wyjątkowym talentem w tym kierunku.) Johann Friedrich Reichardt (1752—1814) był kapelmistrzem na dworze pruskim, autorem niemieckich dzieł scenicznych (tzw. Liederspiel) oraz 700 pieśni, w tym wielu do tekstów Goethego, który stawiał go wyżej od Schuberta.
Leave a Reply