Opera buffa

Samodzielna opera buffa powstała na początku XVIII wieku: Patro Gallieno della Costa, 1709, z muzyką Antonia Orefice (ok. 1685—ok. 1727). Wielkim sukcesem tego rodzaju opery stała się Pergolesego La serva padrona. Włoska opera buffa i francuska opéra comique (w Anglii ich odpowiednikiem była ballad opera, w Niemczech singspiel, który uprawiał m. in. Haydn, a w Hiszpanii zarzuela) wprowadziły do opery szereg cech, które zaważyły na jej charakterze. Walczył z nią przybyły do Francji z Niemiec Gluck i po dłuższej walce udało mu się zreformować operę.

 

Lżejsze formy operowe odznaczały się przede wszystkim niefrasobliwymi, często niepoważnymi tematami, postacie w nich były najzwyklejsze, mówiony dialog zastępował w nich recytatywy oper poważnych, oczywiście dominowała też lekka melodia wprowadzona również do bogato ujętych finałów chóralnych. Opery komiczne budowane były często na paro­diach (np. melodie frywolne podstawiano pod słowa poważnych arii i odwrotnie: niepoważne teksty wstawiano pod znane arie z oper seria). Farsa, satyra i parodia są typowe szczególnie dla francuskiej opery komicznej. Kombinację gatunków opera buffa i opera seria określano mianem opera semiseria (takie opery pisał później Mozart: Le Nozze di Figaro, Don Giovanni i Così fan tutte).

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.