Samodzielna opera buffa powstała na początku XVIII wieku: Patro Gallieno della Costa, 1709, z muzyką Antonia Orefice (ok. 1685—ok. 1727). Wielkim sukcesem tego rodzaju opery stała się Pergolesego La serva padrona. Włoska opera buffa i francuska opéra comique (w Anglii ich odpowiednikiem była ballad opera, w Niemczech singspiel, który uprawiał m. in. Haydn, a w Hiszpanii zarzuela) wprowadziły do opery szereg cech, które zaważyły na jej charakterze. Walczył z nią przybyły do Francji z Niemiec Gluck i po dłuższej walce udało mu się zreformować operę.
Lżejsze formy operowe odznaczały się przede wszystkim niefrasobliwymi, często niepoważnymi tematami, postacie w nich były najzwyklejsze, mówiony dialog zastępował w nich recytatywy oper poważnych, oczywiście dominowała też lekka melodia wprowadzona również do bogato ujętych finałów chóralnych. Opery komiczne budowane były często na parodiach (np. melodie frywolne podstawiano pod słowa poważnych arii i odwrotnie: niepoważne teksty wstawiano pod znane arie z oper seria). Farsa, satyra i parodia są typowe szczególnie dla francuskiej opery komicznej. Kombinację gatunków opera buffa i opera seria określano mianem opera semiseria (takie opery pisał później Mozart: Le Nozze di Figaro, Don Giovanni i Così fan tutte).
Leave a Reply