W XVII i XVIII wieku w Niemczech palmę pierwszeństwa dzierżyła opera włoska, kompozytorami dworskich teatrów byli mistrzowie włoscy, w Wiedniu, Monachium. Hanowerze i Stuttgarcie panoszyli się włoscy muzycy i śpiewacy. Z kompozytorów włoskich działali tu Cesti, Caldara, Steffani i Jommelli. W końcu jednak pojawili się też niemieccy autorzy oper (Fux, Graun, Hassę), którzy zresztą pisali sporo w stylu włoskim. Wśród nich ważne miejsce zajmuje Johann Adolf Hassę (1699—1783), tenor operowy w Hamburgu, uczeń włoskich mistrzów w Neapolu, kapelmistrz w Wenecji, działający później na dworach w Dreźnie i Wiedniu.
Żoną jego była słynna śpiewaczka włoska Faiistina Bordoni. Hassę reprezentował operę neapolitańską. Był jednym z najwybitniejszych przedstawicieli gatunku opera seria, odpisy jego dzieł znajdują się w niemal całej Europie, bowiem ceniono go wysoko nie tylko w Niemczech, ale i we Włoszech i Francji. Wielką wartość mają zwłaszcza jego późniejsze dzieła, pisane do librett Metastasia. Z jego oper na uwagę zasługują Dido, Arminius i Zenobia. Pisał też muzykę instrumentalną i kościelną (oratoria, msze i motety).
