Obok szkoły florenckiej i weneckiej ważnym ośrodkiem rozwoju opery staje się szkoła rzymska, oparta głównie na wspaniale komponowanych chórach, co bez wątpienia łączy się z tradycjami wokalnymi muzyki kościelnej w Rzymie. Pisano opery świeckie i kościelne. Z świeckich oper na szczególną uwagę zasługuje La morte d’Orfeo (Steffa-no Landi), L Aretusa (Filippo Vitali, ok. 1590—1653). La catena d’Adone (Domenico Mazzocchi) i Erminia sul Giordano (Michel Angelo Rossi, ok. 1602—1656).
Osobny gatunek opery {favola pastorale) zaprezentował Loreto Vittori (1604—1670; opera La Galateo). Głównym dziełem kościelnej opery był Sant’Alessio Landiego (1632); opery tego typu zbliżone są do formy scenicznie wykonywanych oratoriów.
