W XVII wieku głównymi formami muzyki francuskiej były opera i taniec. W poprzednim wieku typową formą były maskarady baletowe, w całości tańczone, ale przeprowadzane scenicznie w ten sposób, że narrator objaśniał akcję. Z maskarad zrodziła się z czasem forma ballet de cour, ujęta w postaci sceny pochwalnej dla króla (chór) i scen tańczonych, śpiewanych czy nawet przedstawianych przez akrobatów, które później przerodziły się w sceny alegoryczne, w których zresztą król lubił sam występować. Za temat tych scen służyły wątki dramatu antycznego.
Maria Medici, wychodząc za mąż za króla Henryka IV, była świadkiem wystawienia opery Periego Euridice, przedstawionej dla uświetnienia ich wesela. Dzieło to — a raczej ten typ opery — podobał się władczyni do tego stopnia, że postanowiła przenieść tę formę do Paryża. Naturalnie usiłowała znaleźć i sprowadzić przede wszystkim Włochów, rzeczywistych twórców tego gatunku. Dó Paryża został zaproszony librecista Ottavio Rinuccini. Opera włoska nie przyjęła się od razu; natrafiały na poważne opory zwłaszcza sceny afektowane, realistyczne, rażące smak wytwornych estetów dworu.
