Przedstawienia muzyczne, w których zamiast śpiewaków występowali tancerze, datują się od XV wieku. W renesansowych widowiskach dworskich recytacje, muzykę, pantomimę i taniec łączono w jedną całość, posługiwano się kostiumami, wzbogacano sceny coraz staranniejszymi dekoracjami. Tematy do widowisk czerpano z wątków greckiej lub rzymskiej mitologii, a postaci bóstw odtwarzane były często przez samych panujących. Z Wioch formy te przeszły do Francji, gdzie cieszyły się największym powodzeniem, gdyż uświetniały przepych dworu i dawały władcom okazję do wytwornej zabawy.
Na dworze Ludwika XIV, który sam brał chętnie udział w widowiskach tanecznych, wystawiano balety różnych autorów. W r. 1669 król ufundował słynną Académie Royale de Musique et de la Dance, dzięki której sztuka baletowa została wyodrębniona jako osobny gatunek teatralny.
