Rameau był pierwszym w dziejach muzyki teoretykiem, który odważył się na skodyfi-kowanie systemu harmonii. Do jego czasów podstawą praktyki harmonicznej była nauka basu generalnego: harmonia jawiła się w niej jako rezultat mechanicznego wypełniania brakujących głosów, które co prawda tworzyły harmonię, ale jeszcze dalekie były od systemu. Rameau stworzył system oparty na funkcyjnych związkach między akordami. Sprowadzał wszystkie zjawiska współbrzmieniowe do naturalnych właściwości dźwięku, nic też dziwnego, że oparł się w swoich dociekaniach na układzie tercjowym, jako porządkującym i tłumaczącym piony akordowe. Akordy uzależnione były od dźwięku najniższego, podstawowego (centre harmonique).W Nouveau système wprowadza trzy sons fondamentaux (dźwięki podstawowe): tonique, dominante i sous-dominante (tonikę, dominantę i subdominantę). Do każdego akordu może być dodana seksta (sixte ajoutée); każdy durowy akord może stać się akordem dominantowym przez dodanie doń septymy. Rameau uważał —jako pierwszy — że melodia wynika z harmonii, nie odwrotnie. Teoria Rameau pokrywała się idealnie z nowymi tendencjami muzyki, była więc nie teorią, lecz odkryciem, o znaczeniu, które często porównywano z odkryciami Newtona. Rameau był autorem szeregu prac teoretycznych, obok wspomnianego Nouveau système należy tu wymienić fundamentalną pracę Traité de l’harmonie réduite à ses principes naturelles (1722).
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply