Podstawy harmoniki funkcyjnej

Rameau był pierwszym w dziejach muzyki teoretykiem, który odważył się na skodyfi-kowanie systemu harmonii. Do jego czasów podstawą praktyki harmonicznej była nauka basu generalnego: harmonia jawiła się w niej jako rezultat mechanicznego wypełniania brakujących głosów, które co prawda tworzyły harmonię, ale jeszcze dalekie były od systemu. Rameau stworzył system oparty na funkcyjnych związkach między akordami. Sprowadzał wszystkie zjawiska współbrzmieniowe do naturalnych właściwości dźwięku, nic też dziwnego, że oparł się w swoich dociekaniach na układzie tercjowym, jako porządkującym i tłumaczącym piony akordowe. Akordy uzależnione były od dźwięku najniższego, podstawowego (centre harmonique).W Nouveau système wprowadza trzy sons fondamentaux (dźwięki podstawowe): tonique, dominante i sous-dominante (tonikę, dominantę i subdominantę). Do każdego akordu może być dodana seksta (sixte ajoutée); każdy durowy akord może stać się akordem dominantowym przez dodanie doń septymy. Rameau uważał —jako pierwszy — że melodia wynika z harmonii, nie odwrotnie. Teoria Rameau pokrywała się idealnie z nowymi tendencja­mi muzyki, była więc nie teorią, lecz odkryciem, o znaczeniu, które często porównywa­no z odkryciami Newtona. Rameau był autorem szeregu prac teoretycznych, obok wspomnianego Nouveau système należy tu wymienić fundamentalną pracę Traité de l’harmonie réduite à ses principes naturelles (1722).

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.