Michael (Schultheis) Praetorius (1571/72—1621), autodydakta, był kompozytorem, organistą i kapelmistrzem. Studiował we Frankfurcie nad Odrą filozofię i teologię, działał w wielu miastach niemieckich (m. in. w Dreźnie i Lipsku). Sporą część swego majątku zapisał na dom dla ubogich. W historii muzyki znany jest głównie jako teoretyk, autor trzytomowej księgi Syntagma musicum, która jest najpełniejszym źródłem informacji o wcześniejszej muzyce oraz o muzyce współczesnej kompozytorowi, a zwłaszcza o wszystkich używanych w jego czasach instrumentach (z ilustracjami; tzw. Theatrum instrumentorum).
Praetorius pisał w swym dziele o wszystkim: o tradycjach śpiewu kościelnego od starotestamentowej psalmodii począwszy, o świeckich tradycjach muzyki „extra ecclesiam”, o muzyce na dworach, w wojsku, o etycznym i terapeutycznym oddziaływaniu muzyki, o tańcu i muzyce scenicznej, wreszcie o filozofii muzyki. Komponował muzykę dla kościoła protestanckiego (Musae Sioniae na chór od 2 do 12 głosów i fantazje organowe oparte na chorałach luterańskich). Z jego dziel instrumentalnych znane są dziś najbardziej utwory taneczne Terpsichore.
