Henry Purcell (1659 -1695) zmarł młodo, mając lat zaledwie 36. Pochodził z rodziny nadwornych muzyków; w wieku 6 lat śpiewał w chórze przy Royal Chapel, muzyki uczył się u Pelhama Humphreya. Mając lat 22 został organistą w opactwie westmin-ster^kim. wcześnie zaczyna komponować. Był największym angielskim kompozytorem swoich czasów; jak później Haendel i Bach, umiał jednoczyć w swojej twórczości elementy obce, nie tylko włoskiej muzyki, ale też francuskiej i niemieckiej. Potrafił łączyć elementy ludowe i elementy popularnej muzyki angielskiej z wysokim poziomem rzemiosła szkolonego na muzyce obcej. Pisał niezwykle dużo dla sceny. W operze angielskiej w drugiej połowie XVII wieku pojawia się rodzima forma muzyki dramatycznej, tzw. maska, opera komiczna w tendencjach i charakterze, łącząca poezję, śpiew i taniec z muzyką instrumentalną o coraz ambitniejszych rysach. Purcell jest autorem aż 54 utworów tego typu oraz bardzo popularnych w jego czasach opracowań szekspirowskich z muzyką.
Należą tu przede wszystkim przeróbki dzieł Szekspira, jak Tymon Ateńczyk, 1690, czy Burza, 1695. W r. 1689 powstaje jedyna opera Purcella Dido and Aeneas. Pisał też liczne dzieła wokalne, 68 anthemów (antyfony chóralne lub solowe z basso continuo, oparte na tekście biblijnym), pieśni, hymny, ody, ośmiogłosowe le Deum i kantaty świeckie (tzw. Welcome songs). Jest autorem 12 sonat triowych, 10 sonat kwartetowych, dzieł organowych i klawesynowych, uwolnionych od intelektua-lizmu polifonicznego. Purcell był śmiałym harmonikiem, bardzo autentycznym prekursorem Haendla, który wiele mu zawdzięczał. Był talentem wszechstronnym, twórcą angielskiej muzyki narodowej.
Leave a Reply