W XVII wieku trzej muzycy włoscy zasługują na wyróżnienie: Salomone Rossi, Biagio Marini i Giovanni Legrenzi. Salomone Rossi (1570 — ok. 1630), włoski kompozytor i skrzypek, który sam siebie nazwał Ebreo (Żyd), muzyk na dworze w Mantui, był jednym z najczynniejszych kompozytorów swojego czasu. Wielkie zasługi położył zwłaszcza w dziedzinie formy i techniki wariacji instrumentalnych. Pisał sonaty (autor pierwszej sonaty triowej), canzónetty i madrygały. Był też wybitnym twórcą muzyki synagogalnej (psalmy i cantica).
Pochodzący z Brescii Biagio Marini (1597—1665), znakomity skrzypek, był autorem przypuszczalnie pierwszej sonaty na skrzypce solo (Affetti musicali, 1617), sonat kościelnych i kameralnych, dzieł chóralnych i opery. Przyczynił się znacznie do usamodzielnienia się skrzypiec jako górnego głosu w zespole instrumentów. Giovanni Legrenzi (1626—1690) był organistą w Bergamo, a później kapelmistrzem przy kościele św. Marka w Wenecji (powiększył zespół orkiestrowy do imponującej wówczas ilości 34 muzyków). Pisał sonaty kameralne i kościelne na 2 do 7 głosów, a także opery (już w Eteocle e Polinice z r. 1675 wprowadził arię da capo), oratoria, kantaty, psalmy i msze.
