Johann Hermann Schein (1586 — 1630) działał jako kapelmistrz w Weimarze, a od r. 1616 jako kantor w Lipsku. Uprawiał pieśń wielogłosową — świecką i religijną. Wśród jego dzieł na szczególną uwagę zasługują Geistliche Gesdnge (od 5- do 12-gło-sowych), motety (Cymbalum Sionium, od 8- do 12-głosowych), 14-głosowe Te Deum, madrygały (5-głosowe), pieśni o krótkich formach ( Waldliedlein) oraz 20 suit w formie wariacji. Dietrich Buxtehude (ok. 1637—1707), powszechnie podziwiany organista, znany był przede wszystkim ze swoich improwizacji; Haendel, Bach i Telemann udawali się specjalnie do Lubeki, aby posłuchać gry wielkiego mistrza. Buxtehude napisał szereg preludiów, fug, canzon i toccat na organy, szereg suit wariacyjnych na klawesyn oraz wiele kantat.
„Romantyk baroku”, kompozytor pełen fantazji, w muzyce wokalnej szedł śladem kompozytorów rzymskich, w muzyce instrumentalnej wytworzył własny styl, do którego miał później nawiązać Bach. Z licznych dzieł Buxtehudego zachowała się tylko pewna część. Obok wymienionych form na uwagę zasługują jeszcze: Missa brevis, Magnificat, 7 sonat triowych i arie wokalne z towarzyszeniem instrumentu. Słynna jest jego Passacaglia d-moll, zbudowana na stałym ostinato w basie, klasyczny wzór barokowej techniki wariacyjnej.
Leave a Reply