Typową formą muzyki religijnej była w XVI i XVII wieku (jak już wiemy) pasja, forma wokalna lub wokalno-instrumentalna do tekstu o męce Chrystusa. W epoce baroku wprowadzono do pasji monodyczny recytatyw, co bezsprzecznie było zasługą Heinricha Schiitza (1585—1672), najwybitniejszego przed Bachem autora pasji. Schutz prowadził przez 55 lat kapelę książęcą w Dreźnie. Otrzymawszy stypendium do Wenecji, uczył się u G. Gabrielego, od którego też dużo przejął w dziedzinie formy, zwłaszcza polichóralnej.
Przeniósł z Włoch wiele form współczesnej mu muzyki, uprawiał niemal wszystkie gatunki, był też autorem pierwszej niemieckiej opery Dafne (1627, zaginiona) oraz pierwszego (również zaginionego) baletu, 1638. Pisał kantaty, motety, oratoria, koncerty i liczne świeckie utwory wokalne, ale największe zasługi położył jako autor pasji (według Św. Mateusza, Jana i Łukasza), w których zresztą obywa się bez instrumentów, kładąc nacisk na kunsztowny układ czterogłosowego chóru, przeważnie imitacyjnego.
Leave a Reply