Sonaty solowe i triowe wprowadzili we Włoszech jako pierwsi wybitni skrzypkowie B. Marini i S. Rossi. Obok nich autorami dziel skrzypcowych i kameralnych byli: Carlo Farina (zm. ok. 1640; skrzypek na dworze mantuańskim, chętnie wprowadzający w swoich programowych utworach — typowy przykład: Capriccio stravagante — nowe efekty, takie jak glissando, tremolo, pizzicato i sulponticello, zresztą w celach imitacji odgłosów natury, zwierząt itp.), Giovanni Battista Fontana, Giovanni Battista Buonamente (zm. 1643; kapelmistrz dworski w Wiedniu i w Pradze) i Maurizio Cazzati.Ich utwory miały charakter imitacyjny, opierały się na szeroko rozpostartych liniach melodycznych (czym się wówczas fascynowano). Marco Uccellini (ok. 1603—1680) żądał w swoich sonatach (1645) gry w V pozycji, cztery lata później w utworach jego pojawiają się pasaże możliwe do wykonania tylko w wysokiej VI pozycji. (Po roku 1680 skrzypkowie wprowadzili zwyczaj wyłącznego komponowania utworów dla siebie.) Uccellini był także autorem opery i dwóch baletów.
Skrzypkowie włoscy
