Wcześnie w muzyce wprowadzona zasada improwizacji opiera się na jednoczesnym wynajdowaniu i realizowaniu pewnego spójnego stylistycznie rodzaju muzyki. Nie ma tu miejsca ani na komponowanie, ani na interpretację, jest tylko sama realizacja, która w swoich walorach artystycznych nie powinna ustępować kompozycji napisanej. W istocie rzeczy improwizacja nigdy nie może być porównywana z pracą twórczą, na którą składa się namysł, próbowanie, wybór i korektura. W muzycznej praktyce improwizacja opiera się często na zasadzie wariacyjnej (tak miało się stać kilka wieków później w muzyce jazzowej).Na podłożu figury basowej (ostinato) improwizacja umożliwiała rozwój takich form jak folia, passamezzo czy romanesca. Z czasem improwizowano nawet w technice kontrapunktycznej. W epoce barokowej wirtuoz organowy czy klawesynowy musiał umieć improwizować pełny akompaniament z jednej linii basowej (tzw. bas figurowany). Sweelinck, Frescobaldi, Buxtehude, a później Haendel czy Bach posiadali umiejętności improwizowania wielkich form polifonicznych, których ukoronowaniem stała się fuga.
Sztuka improwizacji

Leave a Reply