Sztuka improwizacji

sztuka improwizacji w muzyce

Wcześnie w muzyce wprowadzona zasada improwizacji opiera się na jednoczesnym wynajdowaniu i realizowaniu pewnego spójnego stylistycznie rodzaju muzyki. Nie ma tu miejsca ani na komponowanie, ani na interpretację, jest tylko sama realizacja, która w swoich walorach artystycznych nie powinna ustępować kompozycji napisanej. W istocie rzeczy improwizacja nigdy nie może być porównywana z pracą twórczą, na którą składa się namysł, próbowanie, wybór i korektura. W muzycznej praktyce improwizacja opiera się często na zasadzie wariacyjnej (tak miało się stać kilka wieków później w muzyce jazzowej).Na podłożu figury basowej (ostinato) improwizacja umożliwiała rozwój takich form jak folia, passamezzo czy romanesca. Z czasem improwizowano nawet w technice kontrapunktycznej. W epoce barokowej wirtuoz organowy czy klawesynowy musiał umieć improwizować pełny akompaniament z jednej linii basowej (tzw. bas figurowany). Sweelinck, Frescobaldi, Buxtehude, a pó­źniej Haendel czy Bach posiadali umiejętności improwizowania wielkich form polifo­nicznych, których ukoronowaniem stała się fuga.

Kochani, jestem instruktorem tańca nie tylko z zawodu lecz także z prawdziwej, głębokiej pasji. Z całą pewnością wielu z Was kocha tę formę wyrażania siebie jednak zdaję sobie sprawę, że są wśród Was również tacy, którzy traktują go tylko jako chwilową formę rozrywki w wolny weekend. To właśnie te osoby chciałbym zachęcić do zagłębienia się w temat i odszukania w tańcu głębszego sensu. Taniec bowiem to piękny sposób na rozładowanie i wyrażenie rozmaitych emocji.