Taniec śmierci, czyli danse macabre. W kulturach pogańskich taniec kojarzył się głównie z uroczystościami pogrzebowymi, ale też kultem płodności i odrodzenia. W średniowieczu był tępiony przez kościół. Tańce śmierci w tym czasie najbardziej rozpowszechniły się w Hiszpanii i Szkocji. Taniec śmierci był jedną z najpopularniejszych alegorii w sztuce plastycznej literaturze średniowiecza. Przedstawienia obrazowały nam marność śmierci, trupy w stanie rozkładu toczone przez robactwo, żaby czy nawet węże porywające do tańca przedstawicieli wszystkich warstw społecznych. Na początku śmierć była ukazywana w dużym kontraście od człowieka, potem jednak zaprzepaszczono tą różnicę. W epoce baroku taniec śmierci odzyskuje popularność ze średniowiecza. W [Polsce w sztuce powstaje kilka dzieł z tym związanych: obraz, taniec śmierci znajdujący się w kościele Bernardynów w Krakowie, stiuki z Kaplicy Pana Jezusa w Tarłowie, Klasztor w Kalwarii Pacławskiej koło Przemyśla, wszystkie pochodzą z siedemnastego wieku.
Taniec śmierci
