Na początku XVIII wieku pojawia się we Włoszech szereg wybitnych indywidualności, którym przewodzi genialny skrzypek, pedagog i kompozytor Giuseppe Tartini (1692-1770). Tartini udoskonalił swoją grę do ówczesnych granic możliwości; wykształcony wszechstronnie, sam założył w Padwie akademię muzyczną, gdzie uczył gry skrzypcowej i kompozycji. Był autorem aż 135 koncertów skrzypcowych, wielkiej ilości koncertów wiolonczelowych, około 50 sonat triowych i 200 sonat skrzypcowych, wśród których w pamięci potomnych pozostała na długo słynna Sonata g-moll „z trylem diabelskim”. Wielkie znaczenie ma jego L’arte de arco, cykl 50 wirtuozowskich wariacji na temat Corellego.Jako jeden z pierwszych był autorem kwartetów smyczkowych. Był także wybitnym teoretykiem muzyki: w r. 1714 odkrył zjawisko tzw. tonów kombinacyjnych, w akustycznych podstawach szukał wyjaśnień dla harmonii, zajmował się problemami kontrapunktu i — ważnych w owym czasie — ozdobników muzycznych. Jako pedagog miał wielu wybitnych uczniów z Nardinim i Pugnanim na czele. Pisał też muzykę na inne instrumenty oraz muzykę religijną.
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Leave a Reply